Η Υποστήριξη της Γερμανίας στο Ισραήλ: Επανεγγραφή της Ευθύνης του Ολοκαυτώματος

Η πολιτική της Γερμανίας για την άνευ όρων υποστήριξη του Ισραήλ,
πλαισιωμένη ως Staatsräson, συχνά δικαιολογείται με τις τύψεις για το
Ολοκαύτωμα, τη γενοκτονία έξι εκατομμυρίων Εβραίων. Ωστόσο, αυτή η
αφήγηση κρύβει εγωιστικά κίνητρα που αποσκοπούν στην επανεγγραφή της
ιστορίας, μεταφέροντας την ευθύνη για το Ολοκαύτωμα στους Παλαιστίνιους,
ιδιαίτερα στον Χατζ Αμίν αλ-Χουσεϊνί. Εκμεταλλευόμενη τη σιωπή των
νεκρών και καταπνίγοντας την αντίσταση των ζωντανών, η Γερμανία
αποφεύγει την ενοχή της. Το δοκίμιο αυτό υποστηρίζει ότι η υποστήριξη
στο Ισραήλ εξυπηρετεί περισσότερο τα συμφέροντα της Γερμανίας παρά μια
ηθική εξιλέωση.

Staatsräson και η Αφήγηση της Ενοχής του Ολοκαυτώματος

Από τη μεταπολεμική περίοδο, η Γερμανία έχει αντιμετωπίσει την ευθύνη
της για το Ολοκαύτωμα μέσω αποζημιώσεων και υποστήριξης στο Ισραήλ,
παρουσιαζόμενη ως ηθικό καθήκον. Η Καγκελάριος Μέρκελ χαρακτήρισε την
ασφάλεια του Ισραήλ μέρος της Staatsräson το 2008, θέση που επιβεβαίωσε
ο Όλαφ Σολτς. Το 2024, ο Σολτς δήλωσε ότι δεν θα συλλάβει τον Νετανιάχου
ή τον Γκάλαντ, παρά τα εντάλματα του ΔΠΔ για εγκλήματα πολέμου στη Γάζα,
αν επισκεφθούν τη Γερμανία. Η Γερμανία καταστέλλει επίσης διαδηλώσεις
κατά της γενοκτονίας, χαρακτηρίζοντάς τις αντισημιτικές. Αυτό υποδηλώνει
κίνητρα πέρα από την ενοχή, συμπεριλαμβανομένης της επανεγγραφής της
ιστορίας με την κατηγορία των Παλαιστινίων. Η σιωπή της Γερμανίας για
τις παραποιήσεις, όπως η υπερβολή του ρόλου του αλ-Χουσεϊνί, υποδηλώνει
στρατηγική εκτροπής της ενοχής.

Ιστορική Παραποίηση: Κατηγορώντας τον Χατζ Αμίν αλ-Χουσεϊνί

Ο Χατζ Αμίν αλ-Χουσεϊνί, Μεγάλος Μουφτής της Ιερουσαλήμ (1921–1937),
συνεργάστηκε με τους Ναζί από το 1941, παράγοντας αντισημιτική
προπαγάνδα και στρατολογώντας για τα Waffen-SS. Μελέτες των Τζέφρι Χερφ
(2016), Ντέιβιντ Μοτάντελ (2014) και Όφερ Αντέρετ (2015) επιβεβαιώνουν
ότι δεν είχε επιρροή στις αποφάσεις του Ολοκαυτώματος. Η γενοκτονία
ξεκίνησε το 1941, πριν από τη συνάντησή του με τον Χίτλερ τον Νοέμβριο
του 1941, καθοδηγούμενη από τη ναζιστική ιδεολογία του Mein Kampf (1925)
και υλοποιημένη από τους Χίμλερ, Χάιντριχ και Άιχμαν.

Παρόλα αυτά, ισχυρισμοί που υπερβάλλουν τον ρόλο του συνεχίζονται. Το
2015, ο Νετανιάχου υπαινίχθηκε ότι ο αλ-Χουσεϊνί ενέπνευσε τον Χίτλερ
για τη γενοκτονία, ισχυρισμός που απορρίφθηκε από το Yad Vashem. Η σιωπή
της Γερμανίας για αυτές τις παραποιήσεις τροφοδοτεί μια αφήγηση που
συνδέει τους Παλαιστίνιους με τα ναζιστικά εγκλήματα. Καθώς ο
αλ-Χουσεϊνί πέθανε το 1974, δεν μπορεί να αντικρούσει τις κατηγορίες,
καθιστώντας τον ιδανικό αποδιοπομπαίο τράγο.

Εγωιστικά Κίνητρα πίσω από την Πολιτική της Γερμανίας

Η υποστήριξη της Γερμανίας στο Ισραήλ εξυπηρετεί πολλαπλούς ιδιοτελείς
σκοπούς:

1.  Παγκόσμια Εικόνα: Η συμμαχία με το Ισραήλ παρουσιάζει τη Γερμανία ως
    μεταρρυθμισμένη, επισκιάζοντας τον ρόλο της ως δράστη του
    Ολοκαυτώματος.
2.  Εκτροπή Ενοχής: Η ανοχή σε μύθους για τον αλ-Χουσεϊνί αποσπά την
    προσοχή από την ευθύνη της Γερμανίας, που περιλάμβανε
    200.000-500.000 δράστες (USHMM).
3.  Εσωτερικός Έλεγχος: Η απαγόρευση φιλοπαλαιστινιακών διαδηλώσεων
    (2023–2024) καταπνίγει τη συζήτηση, ενισχύοντας τη Staatsräson ως
    απόλυτο καθήκον.
4.  Γεωπολιτική: Η υποστήριξη στο Ισραήλ ευθυγραμμίζεται με τα
    συμφέροντα των ΗΠΑ, εξασφαλίζοντας οικονομικές και στρατιωτικές
    συνεργασίες.

Αυτά τα κίνητρα δείχνουν ότι η πολιτική της Γερμανίας στοχεύει στην
ελαχιστοποίηση της ιστορικής ενοχής.

Σιωπή των Νεκρών και των Ζωντανών

Η κατηγορία του αλ-Χουσεϊνί εκμεταλλεύεται τον θάνατό του – δεν μπορεί
να διαμαρτυρηθεί. Ταυτόχρονα, η Γερμανία φιμώνει ζωντανές φωνές
καταστέλλοντας διαδηλώσεις κατά της γενοκτονίας, χαρακτηρίζοντάς τις ως
αντισημιτικές. Αυτό εξισώνει την κριτική στο Ισραήλ με την άρνηση του
Ολοκαυτώματος, πνίγοντας τη συζήτηση για τη Γάζα, όπου πάνω από 40.000
άνθρωποι έχουν πεθάνει από το 2023 (ΟΗΕ). Οι Παλαιστίνιοι στη Γερμανία
αντιμετωπίζουν παρακολούθηση και περιορισμούς, επιτείνοντας την
περιθωριοποίησή τους. Αυτή η διπλή σιωπή ενισχύει μια αφήγηση που
κατηγορεί τους Παλαιστίνιους, δικαιολογώντας την πολιτική της Γερμανίας.

Πραγματική Ευθύνη: Ειλικρινής Αντιμετώπιση του Παρελθόντος

Η ενοχή της Γερμανίας για το Ολοκαύτωμα απαιτεί ειλικρινή αντιμετώπιση,
όχι κατηγορίες κατά των Παλαιστινίων. Η γενοκτονία ήταν γερμανικό
έγκλημα, όπως καθιερώθηκε από τις δίκες της Νυρεμβέργης. Για εξιλέωση, η
Γερμανία θα πρέπει: - Να απομυθοποιήσει τους μύθους για τον αλ-Χουσεϊνί
για να αποτρέψει την κατηγορία των Παλαιστινίων. - Να επιτρέψει ανοιχτή
συζήτηση για τις πράξεις του Ισραήλ χωρίς να την εξισώνει με τον
αντισημιτισμό. - Να αξιολογήσει κριτικά την υποστήριξη σε ηγέτες που
κατηγορούνται για εγκλήματα πολέμου.

Η αποτυχία σε αυτό μετατρέπει τη Staatsräson σε εργαλείο για τα
συμφέροντα της Γερμανίας, όχι σε ηθικό καθήκον.

Συμπέρασμα

Η υποστήριξη της Γερμανίας στο Ισραήλ, δικαιολογημένη με την ενοχή του
Ολοκαυτώματος, είναι μια εγωιστική στρατηγική για την επανεγγραφή της
ιστορίας. Ανεχόμενη παραποιήσεις για τον αλ-Χουσεϊνί και καταπνίγοντας
την αντίσταση, η Γερμανία κατηγορεί τους Παλαιστίνιους, εκμεταλλεύεται
τη σιωπή των νεκρών και περιθωριοποιεί τους ζωντανούς. Αυτό εκτρέπει την
αποκλειστική ευθύνη της Γερμανίας για το Ολοκαύτωμα, εξυπηρετώντας τη
διεθνή αποκατάσταση, τον εσωτερικό έλεγχο και τους γεωπολιτικούς
στόχους. Η αληθινή εξιλέωση απαιτεί απόρριψη των παραποιήσεων και
ενίσχυση των περιθωριοποιημένων φωνών, όχι τη διαιώνιση μιας αφήγησης
που κρύβει την ενοχή της Γερμανίας εις βάρος της ιστορικής δικαιοσύνης.