https://amsterdam.hostmaster.org/articles/remembering_rachel_corrie/nl.html
Op 16 maart 2003 beefde de aarde in het zuiden van de Gazastrook onder een bulldozer — en ervoor stond een jonge Amerikaanse vrouw van 23 jaar, gehuld in een oranje veiligheidsvest, met een megafoon in de hand, haar stem verheven om het huis van een gezin te beschermen. Haar naam was Rachel Corrie.
Die dag stond ze alleen in het zand, maar niet in de geest. In haar hart zaten de kinderen met wie ze had gespeeld, de moeders die haar hadden gevoed, de families die haar in hun leven hadden verwelkomd. Ze geloofde dat haar aanwezigheid de machine zou stoppen. Dat deed het niet. Toen hij vooruitging, verpletterde hij haar lichaam. Maar hij kon niet verpletteren waarvoor zij stond.
Rachel Corrie werd niet gedood door alleen het gewicht van een bulldozer. Ze werd gedood door het gewicht van onrecht — en ze stierf terwijl ze ertegenin stond.
Rachel Aliene Corrie werd geboren op 10 april 1979 in Olympia, Washington — een plaats van regen, bossen en stille politieke geweten. Al als kind voelde Rachel de lasten van anderen. Ze stelde grote vragen vroeg en vaak. Op haar tiende verklaarde ze haar doel om “de wereldhonger te beëindigen”. Ze groeide er niet uit — ze groeide er dieper in.
Aan The Evergreen State College studeerde ze mondiale ontwikkeling, literatuur en politieke theorie. Maar Rachel wilde meer dan theorieën. Ze wilde onrecht recht in de ogen kijken. Toen ze hoorde over het lijden van het Palestijnse volk onder militaire bezetting — een leven van gesloopte huizen, afgesloten grenzen en verbrijzelde dromen — bestudeerde ze de crisis niet alleen. Ze ging.
In januari 2003 arriveerde Rachel in Gaza als deel van de Internationale Solidariteitsbeweging (ISM) — een Palestijns geleide geweldloze beweging die internationale activisten verwelkomde in het hart van de bezette gebieden.
Daar vond haar hart haar zaak. En Gaza vond een dochter.
Rachel observeerde Gaza niet alleen — ze trad binnen in zijn leven. Ze leefde onder de mensen van Rafah, een stad getekend door belegering en verlies. Ze verbleef bij Palestijnse families in huizen die met sloop werden bedreigd. Ze leerde Arabisch, hielp kinderen met huiswerk, deelde brood met buren en liep over dezelfde stoffige straten die overschaduwd werden door tanks.
De mensen van Rafah verwelkomden haar niet als gast, maar als een van hen. Ze werd liefdevol “Rasha” genoemd, en ze hield geen afstand. Ze zat in rouwtenten. Ze droeg boodschappen voor moeders. Ze stond met boeren op omgeploegde velden. Haar aanwezigheid was niet symbolisch — ze was oprecht.
In haar brieven naar huis beschreef ze het ondraaglijke onrecht — en de ondraaglijke stilte van de wereld.
“Ik ben getuige van deze chronische, sluipende genocide,” schreef ze. “Ik ontdek ook een mate van kracht en vrijgevigheid die ik nooit voor mogelijk had gehouden.”
Rachel begreep dat solidariteit geen slogan was — het was een offer. En ze was bereid het te brengen.
Op 16 maart 2003 stond Rachel Corrie voor het huis van de familie Nasrallah in Rafah. Ze had bij hen gewoond, hun tafel gedeeld en onder hun dak geslapen. Die dag stuurde het Israëlische leger een Caterpillar D9-bulldozer om hun huis te slopen — zoals bij honderden anderen in Gaza. Rachel stapte naar voren. Ze droeg een feloranje vest en schreeuwde door een megafoon, duidelijk zichtbaar op het open veld.
De machine ging vooruit. Hij stopte niet. Toen hij terugweek, lag Rachels lichaam eronder — verpletterd, levenloos, maar voor altijd veranderd in iets onsterfelijks.
De Israëlische autoriteiten namen haar resten in beslag. Wat volgde bracht een tweede, stillere geweld toe aan haar familie. Zonder hun rechten of verdriet te eren, voerden Israëlische functionarissen een autopsie uit op Rachels lichaam zonder toestemming van de familie, cremeerden haar en gaven haar ouders in Olympia alleen haar as terug.
Rachels moeder, Cindy Corrie, getuigde later in een Israëlische rechtbank en in internationale interviews:
“We zijn nooit geraadpleegd over de autopsie. Ons werd verteld dat het moest gebeuren voordat het lichaam werd vrijgegeven, maar ons werd niet verteld wanneer, waar, door wie, of dat onze verzoeken zouden worden genegeerd.” — Cindy Corrie, getuigenis Districtsrechtbank Haifa 2010 en interview 2015
Deze laatste vernedering, uitgevoerd zonder zorg of toestemming, blijft een spookachtig hoofdstuk in het onrecht van haar dood. Het ontnam haar familie zelfs het meest elementaire recht — voor het lichaam van hun dochter te zorgen met vrede, gebed en aanwezigheid.
Maar in Gaza werd haar geest geëerd met waardigheid. Daar werd Rachel niet in stilte begraven. Ze werd opgeheven als shaheeda, martelares. In de cultuur van Rafah, in de ogen van de families die ze verdedigend stierf, bereikte ze de hoogste morele status — niet door geweld, maar door offer in verdediging van het leven.
De mensen van Rafah hielden een symbolische begrafenis. Ze wikkelden haar foto in Palestijnse vlaggen, droegen haar nagedachtenis door de straten en riepen verzen uit de Koran aan, die door de eeuwen echoën ter ere van hen die sterven om onschuldigen te verdedigen:
“En denk nooit dat zij die gedood zijn op de weg van Allah dood zijn. Integendeel, zij leven bij hun Heer, voorzien, Zich verheugend over wat Allah hun van Zijn genade heeft geschonken, en zij ontvangen goed nieuws over hen [die martelaren zullen worden] na hen die zich nog niet bij hen hebben gevoegd — dat er geen vrees op hen zal zijn, noch zullen zij treuren. Zij ontvangen goed nieuws van gunst van Allah en genade en dat Allah de beloning van de gelovigen niet verloren laat gaan.” (Soera Āli ’Imrān 3:169–171, Sahih International)
Hoewel Rachel Corrie geen moslim was, was de geest van de shahada — het omarmen van waarheid tot in de dood — volledig levend in haar. Haar martelaarschap werd niet alleen aanvaard door het volk van Gaza; het werd geheiligd. Haar naam trad toe tot de heilige lijst van hen die hun leven gaven voor gerechtigheid, waardigheid en anderen.
Rachels ouders, Craig en Cindy Corrie, hadden zich in verdriet kunnen terugtrekken. In plaats daarvan wendden ze zich naar buiten met een doel. Ze richtten de Rachel Corrie Foundation for Peace and Justice op, niet als een gedenkteken aan het verleden maar als een verbintenis aan de toekomst.
Ze stonden voor rechtbanken, regeringen en universiteiten — eisten gerechtigheid voor hun dochter en voor het volk waarmee zij stond. In 2012 oordeelde een Israëlische rechtbank haar dood een “ongeluk”, en sprak de staat vrij. Maar de missie van Craig en Cindy wankelde nooit.
Tot op de dag van vandaag zijn ze persoonlijk betrokken bij de verdediging van Palestijnse rechten, versterken de stemmen van de gesmoorden, bewandelen paden die Rachel ooit bewandelde, en belichamen de waarheid waarvoor zij stierf: dat gerechtigheid niet behoort tot één natie, één geloof of één volk — het is een universeel erfgoed.
Hun dochter had haar leven niet verloren. Ze had het gegeven, vrijelijk.
Rachels naam leeft nu in muurschilderingen door heel Gaza. Scholen dragen haar naam. Kinderen leren over de Amerikaanse die voor hen opkwam toen weinigen dat deden. Ze wordt herdacht in gedichten, films en wakes. Het toneelstuk My Name Is Rachel Corrie, samengesteld uit haar brieven en dagboeken, heeft wereldwijd publiek tot tranen geroerd.
Maar haar ware nalatenschap ligt niet in kunst of herinnering — het ligt in het levende geweten dat ze in anderen wekte. Ze heeft duizenden geïnspireerd om hun eigen rollen in systemen van onderdrukking te bevragen, om in solidariteit te staan met de bezetten en ontheemden, en om te onthouden dat zelfs één persoon, geleid door waarheid, kan staan tegen een muur van onrecht.
In de harten van Palestijnen blijft Rachel Corrie geen symbool, maar een zus — degene wier liefde oceanen overstak en wier offer haar verbond met generaties van rechtvaardigen.
Meer dan twintig jaar zijn voorbijgegaan, maar Rachels naam galmt nog steeds — in vluchtelingenkampen, klaslokalen, protesten en gebeden. Ze was geen soldaat, diplomaat, politicus. Ze was een mens — onbevreesd, principieel en vol liefde.
Ze kwam niet naar Gaza voor zichzelf. Ze kwam voor hen. En ze bleef.
“Wie één leven redt,” verklaart de Koran, “is alsof hij de hele mensheid heeft gered.” (Soera Al-Mā’idah 5:32)
Rachel Corrie probeerde velen te redden — niet met geweld, maar met haar aanwezigheid. Ze werd niet tot zwijgen gebracht door angst. Ze week niet terug voor de motoren van onderdrukking. En hoewel haar lichaam werd gebroken, blijft haar getuigenis ongeschonden.
Rachel Corrie is niet weg.
Ze is levend — in herinnering, in geest, in elke daad van moed die haar volgt. Ze leeft bij haar Heer, onder de martelaren, verheugend in het licht waarnaar zij liep.
Ze stond, viel en rees op — voor altijd.