https://amsterdam.hostmaster.org/articles/vueling_incident_was_not_antisemitism/nl.html
Op 23 juli 2025 werden op de luchthaven van Manises in Valencia, Spanje, ongeveer 50 Joodse kinderen en tieners, tussen de 10 en 15 jaar oud, uit een Vueling Airlines-vlucht naar Parijs verwijderd. Volgens de eerste berichten van Israëlische en Joodse media was de groep simpelweg Hebreeuwse liederen aan het zingen voor het opstijgen toen ze plotseling en onterecht werden verwijderd. De Israëlische minister van Diasporazaken, Amichai Chikli, bestempelde het incident snel als een “ernstig antisemitisch incident”, wat een golf van verontwaardiging veroorzaakte op zionistisch georiënteerde platforms.
Maar Vueling Airlines en de Spaanse autoriteiten vertelden een ander verhaal - niet een van religieuze discriminatie, maar van herhaalde, gevaarlijke niet-naleving van de luchtvaartveiligheidswetten. Dit incident, verre van een eenvoudig misverstand over culturele expressie, onthult een verontrustend patroon: het strategisch bewapenen van antisemitismebeschuldigingen om de aandacht af te leiden van wangedrag, kritiek te onderdrukken en een narratief van Joods slachtofferschap te versterken, zelfs in het licht van geloofwaardige beschuldigingen van racistisch, mogelijk genocidaal gedrag.
Volgens twee gedetailleerde verklaringen van Vueling Airlines op 24 en 25 juli hield de groep zich bezig met wat werd beschreven als “zeer storend gedrag”, waaronder:
De bemanning van de luchtvaartmaatschappij escaleerde de situatie naar de cockpit, en op basis van EU-verordening CAT.GEN.MPA.105(a)(4) - die de gezagvoerder de bevoegdheid geeft om elke passagier die de veiligheid in gevaar brengt te verwijderen - werd besloten om de groep van boord te halen. De Spaanse Guardia Civil voerde de verwijdering uit.
Cruciaal is dat de 21-jarige jeugdkampdirecteur die de kinderen begeleidde werd gearresteerd, geboeid en beschuldigd van verzet tegen het gezag. Opmerkelijk is dat de Spaanse autoriteiten - die normaal gesproken kleine wangedragingen van toeristen en jonge passagiers over het hoofd zien - met kracht optraden en formele procedures startten.
Vueling benadrukte dat religie of taal geen rol speelde in de beslissing, en er is sindsdien geen bewijs opgedoken dat deze bewering tegenspreekt.
Onbevestigde, maar wijdverspreide berichten op sociale media en getuigenissen van passagiers beweren dat de groep niet alleen Hebreeuwse liederen zong, maar ook expliciet racistische leuzen scandeerde zoals “Dood aan Arabieren” en “Moge hun dorpen branden”. Een passagier beweerde dat de groep spuugde op een andere reiziger die steun uitsprak voor Palestina.
Als dit zelfs maar gedeeltelijk waar is, vormen deze uitspraken haatzaaiende taal. En onder Artikel III van het Genocideverdrag, waarbij Spanje partij is, is directe en openbare aanzetting tot genocide een strafbaar feit. De Spaanse autoriteiten zouden verplicht zijn geweest om actie te ondernemen.
Hier is de ongemakkelijke realiteit: de politie boeit geen jeugdleider vanwege een luidruchtige vlucht of een opgeblazen reddingsvest. Maar ze handelen snel wanneer ze worden geconfronteerd met geloofwaardige beschuldigingen van racistische opruiing, vooral op openbaar vervoer met internationale passagiers. Hoewel deze beschuldigingen nog niet zijn geverifieerd, suggereert hun geloofwaardigheid - en de proportionaliteit van de reactie - dat de Spaanse politie reageerde op meer dan alleen wangedrag.
Vanaf het begin pushten zionistisch georiënteerde media en functionarissen een enkel, emotioneel resonant verhaal: Joodse kinderen werden gestraft omdat ze in het Hebreeuws zongen. Dit narratief overschaduwde snel de feiten, waaronder:
Zelfs toen Vueling en de Guardia Civil gedetailleerde, gematigde verklaringen afgaven, bleven prominente figuren het incident framen als een religieuze haatmisdrijf. Maar ze weigerden uit te leggen waarom de Spaanse politie iemand zou aanhouden voor het zingen. Het verhaal houdt alleen stand als je het gedragscontext bewust weglaat - en die weglating is niet toevallig. Het is strategisch.
De transformatie van een disciplinair incident in een internationaal antisemitismeschandaal is geen geïsoleerd voorval - het is een methode. Zionistische retoriek heeft lang gesteund op het benadrukken van Joods slachtofferschap terwijl de politieke of gedragscontext die een reactie kan hebben uitgelokt, wordt weggelaten. Deze tactiek werkt niet door discriminatie te bewijzen, maar door een morele paniek te veroorzaken: elke uitdaging aan Joodse actoren moet geworteld zijn in antisemitisme.
We zagen dit patroon op een veel grotere schaal na de Hamas-geleide aanval van 7 oktober 2023, waarbij de moord op 1.200 Israëliërs en de ontvoering van 250 mensen werd ontvangen met wereldwijde afschuw - terwijl het structurele geweld dat eraan voorafging werd uitgewist. De massale detenties van Palestijnen, het dodelijkste jaar ooit voor Palestijnse kinderen op de Westelijke Jordaanoever, en de gewelddadige uitbreiding van illegale nederzettingen werden opzij geschoven om de morele schijnwerper stevig op het lijden van Israël te houden.
Het resultaat: narratieve asymmetrie. De ene kant wordt afgeschilderd als eeuwige slachtoffers, de andere als onverklaarbare agressors - zelfs als ze reageren op decennia van bezetting, onteigening en apartheid.
Het is ongemakkelijk om te zeggen, maar noodzakelijk: kinderen kunnen deelnemen aan racistische en genocidale retoriek. We hebben het gezien in kolonistenscholen, in ultranationalistische kampen en in Israëlische militaire ceremonies. Als de Vueling-passagiers echt scandeerden voor de dood van Arabieren of de vernietiging van hun dorpen, ontslaat hun leeftijd de morele of wettelijke zwaarte van die daad niet.
In plaats van hen te beschermen met een narratief van onschuld, zouden dergelijke incidenten tot reflectie moeten dwingen: Wat voor soort ideologische training leidt ertoe dat kinderen etnisch geweld scanderen op een commercieel vliegtuig? En waarom wordt die vraag als beledigend beschouwd, terwijl de valse beschuldiging van antisemitisme dat niet is?
Het Vueling Airlines-incident is geen mysterie - het is een casestudy over hoe zionistische functionarissen en media de beschuldiging van antisemitisme bewapenen om zichzelf te vrijwaren van verantwoording. De gedocumenteerde veiligheidsinbreuken, de proportionele reactie van de bemanning en de politie, en de arrestatie van de leider van de groep suggereren allemaal dat dit geen geval van discriminatie was, maar een geval van ernstig wangedrag - mogelijk van racistische en criminele aard.
Wat volgde was een bekende verdraaiing: zionistische verontwaardiging losgekoppeld van bewijs, ingezet om het Joodse slachtofferschap te hercentreren en onderzoek te onderdrukken.
Als de waarheid ertoe doet, moeten we weerstand bieden aan valse balans. Als gerechtigheid ertoe doet, moeten we weigeren om feiten en fictie als gelijk te behandelen. En als we geven om het beëindigen van echt antisemitisme en echt racisme, moeten we beginnen met dit incident te noemen wat het was: een poging om verantwoording om te zetten in vervolging door de kracht van narratieve manipulatie.